Waakhond uit Zutphen

Voor ons nieuwe huis wilden we wel een waakhond, maar geen hond, en daarom hingen we een schilderij van Jacek Sroka boven de voordeur. Op de grens tussen glooiende velden en een ruwgeborstelde hemel blaft onze waakhond dag en nacht tegen naderend onheil. Op de voorgrond staat een Fred Flinstone-achtig type iets te doen met een hakbijl. Hij wordt vergezeld door zijn schaduw die bijna nog dreigender in de graanvelden aanwezig is dan hijzelf. Een prachtig werk.

Probleempje: het schilderij was niet van ons.

Kajakarki

Ook na zestien jaar weet ik het nog precies: hoe ik op 10 februari 2001 om 17:00 uur mijn computer afsloot, mijn koffer de trap afzeulde, het allerlaatste afscheid vierde met vrienden en collega’s, hoe ik om 19:00 uur naar Warschau Centraal werd gebracht, op de Ost-West Express stapte die toen nog bestond en reed tussen Warschau en Hoek van Holland, hoe ik een coupé moest delen met een rokende man,

Kikkers

Het is echt waar, er was eens een man die in Zutphen zijn inspiratie vond. De torenspits van de Sint Jan was zijn pen, het water uit de IJssel was zijn inkt, het door de paddenstoelenman geleverde eekhoorntjesbrood gebruikte hij als papier en verhalen waaiden hem toe uit het gebeier van de klokken van de Walburgiskerk.

Het krijtende kerstkind

Het gebeurde op een kerstnacht, nu al weer jaren geleden. Ik liep over de dijk langs de IJssel naar huis. Het was een prachtige kerkdienst geweest en de kerstliederen klonken nog na in mijn hoofd. Er is een roos ontloken. Midden in de winternacht. Zacht neuriede ik ze mee. En daarna gezellig nog een glas glühwein met iedereen. Nou ja, een paar glazen. Ik moest nog een flink stuk naar huis lopen tenslotte.

Kabeltje vismeel steenmarter

De eerste keer dacht G. nog dat het toeval was, dat afgebroken kabeltje onder zijn motorkap. Bij de tweede keer wist de monteur hem te overtuigen: kabeltjes onder motorkappen zijn gemaakt van vismeel, en vismeel, dat vinden steenmarters lekker. Wat ze niet lekker vinden, dat zijn citroenblokjes van de Zeeman.

De lezer

Nu ik drie weken schrijfretraite heb kan ik hem dagelijks vanachter mijn bureau observeren: de lezer. Mijn bureau en zijn balkon bevinden zich op de derde verdieping, beiden kunnen we net over het dak heen koekeloeren dat tussen
ons in staat, toch hebben we elkaar nog nooit gesproken. Ik ben bovendien zo bijziend dat ik hem op straat niet zou herkennen.

Het Geheime Genootschap van Vrouwen met Gelakte Duimnagels

Ze zijn (minstens) met zijn vieren en ontmoeten elkaar in café D. in het IJsselstadje Z. Het is altijd zondag, er wordt stevig en van alles gedronken (een hele of een halve fles Żubrówka, drie flessen Chardonnay, Pernod met en zonder water). Hoe langer ze aan tafel zitten, hoe zachter ze gaan praten. Na een aantal uren verlaten ze fluisterend het café. Niemand weet wat ze hebben besproken, waar ze wonen, of wat ze van plan zijn, de leden van het Geheime Genootschap van Vrouwen met Gelakte Duimnagels.